Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ του OSWALD SPENGLER


Διάβασα ή μάλλον απόλαυσα την περιπέτεια του διαβάσματος του δίτομου έργου του Όσβαλντ Σπένγκλερ «η παρακμή της δύσης».
Η περιπέτεια αυτή κράτησε πάνω από χρόνο και επαναλαμβάνεται, έτσι όπως γίνεται με ένα ποίημα που ξαναδιαβάζεται πολλές φορές.


Αν λάβουμε υπόψη ότι ο συγγραφέας λέει «Τη φύση πρέπει να την πραγματεύεται κανείς επιστημονικά, την ιστορία ποιητικά» τότε ο αναγνώστης καταλαβαίνει γιατί έχει μόνιμα την εντύπωση της ποίησης.
Είναι ένα έργο που σε προκαλεί να κρατήσεις σημειώσεις ή να αντιγράψεις φράσεις του.
Για πρώτη φορά και εγώ κράτησα σημειώσεις και τις οποίες μάλιστα επεξεργάζομαι σε δεύτερη φάση, λες και θέλω η απόλαυση να διαρκέσει, να μη τελειώσει.


Δεν λέω ότι ο SPENGLER ανακάλυψε την αλήθεια, αφού δεν πιστεύει σε αιώνιες αλήθειες,(« Υπάρχουν περισσότεροι του ενός τύπου γνώσης ")αλλά η δική του προσέγγιση («Οι πολιτισμοί είναι οργανισμοί και η παγκόσμια ιστορία είναι η συνολική βιογραφία τους») δίνει απαντήσεις, χαράζει όρια («Οι μεγάλοι στοχαστές των επιμέρους πολιτισμών μοιάζουν με τους πάσχοντες από αχρωματοψία, που δεν γνωρίζουν την κατάσταση τους και ο ένας γελάει με τις πλάνες του άλλου») σου ανοίγει το μυαλό («Όλα τα σύμβολα σημαίνουν μια άμυνα . Είναι έκφραση βαθειάς αποστροφής ανάμεικτης με δέος»), σε βοηθά να ξεφύγεις από μονόδρομους βεβαιοτήτων («Κάτι από τον φόβο που προκαλεί ο κόσμος στον άνθρωπο διατηρήθηκε στη μανία κάθε συστηματικής φιλοσοφίας να εξουδετερώσει το ασύλληπτο, το πάρα πολύ δυνατό για το πνεύμα, με τη βοήθεια εννοιών και ονομάτων» …………«Γνωρίζω το θεό σημαίνει , τον εξορκίζω, τον εξευμενίζω, τον οικειοποιούμαι εσωτερικά»).


Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση όπως την βιώνουμε και όπως ερμηνεύεται από πολλούς διανοητές είναι μια εποχή παρακμής. Ζούμε αυτό που ο SPENGLER αποκαλεί τεχνικό πολιτισμό ,το αντίστοιχο της αυτοκρατορικής Ρώμης (« Ο τεχνικός πολιτισμός είναι το αδήριτο πεπρωμένο ενός πνευματικού πολιτισμού» ………..«Με το ξεκίνημα του τεχνικού πολιτισμού σβήνει τελικά το γνήσιο διακοσμητικό στοιχείο και κατά προέκταση η μεγάλη τέχνη γενικά»…. «Η φαουστική τέχνη πεθαίνει όπως η απολλώνια, η αιγυπτιακή, και κάθε άλλη, από γεροντική αδυναμία, αφού πραγματοποίησε τις εσωτερικές δυνατότητες της, αφού στην πορεία ζωής του πολιτισμού της εκπλήρωσε τον προορισμό της. Οι αναβιώσεις και συγχωνεύσεις παλαιών τεχνοτροπιών παίρνουν τη θέση του πραγματικού γίγνεσθαι. Τελικά σβήνει και η δύναμη των ανθρώπων να θέλουν κάτι άλλο»).


Όμως είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι μπορούμε, αν πράγματι θέλουμε, να δούμε το μέλλον μας («Για πρώτη φορά, τώρα ένας πολιτισμός (ο φαουστικός) μπορεί να προβλέψει ποιον δρόμο επέλεξε γι αυτόν το πεπρωμένο»)και ξεπερνώντας άγονες αισιοδοξίες να προχωρήσουμε με αυτογνωσία, έστω και με πόνο αφού έτυχε να ζήσουμε σε ύστερη εποχή.


Σαν έργο είναι πασίγνωστο βέβαια και πολυδιαβασμένο, όμως η μετάφραση του στα ελληνικά άργησε 84 χρόνια!!(1919-2003),αλλά και σήμερα είναι συναρπαστικό και αφήνει όποιον θελήσει να το αντικρούσει εκτεθειμένο.
Ο SPENGLER είναι ένας μοναχικός διανοητής αφού δεν απέκτησε διαδόχους ή συνεχιστές του έργου του.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Blogs....και γιατί...;

.....και γιατί blogs ....... (πρώτα, βέβαια, έρχεται η ανάγκη και μετά η εξήγηση)
Ο Δυτικός άνθρωπος έχει ανάγκη επικοινωνίας με το άπειρο στο χώρο και στο χρόνο. Η τέχνη του είναι μια συνεχής προσπάθεια επικοινωνίας με το άρρητο και μια συνεχής εξομολόγηση, μια αυτοανάλυση, μια προβολή του εγώ.
Τα blogs είναι η τέλεια εξομολόγηση, με την δυνατότητα της ανωνυμίας που προσφέρει, γίνεται και γνήσια, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, όπως απαιτεί κάθε ειλικρινής εξομολόγηση. Γρήγορα το παντοδύναμο εγώ και η αδηφάγα αγορά κυριάρχησαν και οδήγησαν στην γνωστή μας μαζικότητα και άρα σε ακόμη ασφαλέστερη ανωνυμία για κάθε εξομολογούμενο και σε εν δυνάμει μεγαλύτερο ακροατήριο για κάθε φουσκωμένο εγώ.
Η άνευρη δυτική δημοκρατία και ο πολτός της καταναλωτικής κοινωνίας άνετα έχουν διαχυθεί στο διαδίκτυο και στα blogs.
Blogaρετε μπας και σωθούμε.
Η άμεση δημοκρατία στοιχειώνει πάλι, αλλά η αγορά του δήμου είχε χώρο και σώματα, είχε αρχηγούς και εχθρούς, είχε αίσθηση της ύπαρξης της, δημιουργούς πολιτισμού και όχι τεχνίτες.
Η λαχτάρα για την επικοινωνία, η δίψα για αναγνώριση της αυταξίας, η αίσθηση του "δεν πάει άλλο", η ελπίδα ότι κάπου υπάρχει κάτι άλλο, μας οδηγούν στην αναζήτηση μιας δικτυακής κοινωνίας με στόχο την πραγματική.

Η προσπάθεια εξομολόγησης μου για το αμάρτημα της δημιουργίας blog, ή αλλοιώς της αυτουπονόμευσης των προσδοκιών από αυτό το νέο παιχνίδι παρατράβηξε.
Τέλος /τέλος το παιχνίδι αξίζει γιατί είναι παιχνίδι. Αμαν πια με την ανάλυση......την εξομολόγηση και το αέναο ψάξιμο στο κενό.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ

Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή. Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάη. Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει. Το τρίχωμά του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω απ’ το κεντρί του, το μέγα σήμαντρον της απολύτου ορθοδοξίας ταλαντευόμενον σε κάθε σάλεμά του, βαριά και μεγαλόπρεπα κουνιέται.

Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρειές καδένες.

Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει μία μυριόστομη κραυγή ανθρώπων πνευστιώντων.

«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρής και να μας σώσης».

Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Όμως δεν νοιάζεται καθόλου για όλου του κάτω κόσμου την βοή και την αντάρα. Στέκει στητός στα πόδια του, και όλο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν σε στιγμές οχείας.

«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθής και να μας σώσης. Θα σε λατρέψουμε ως Θεό. Θα κτίσουμε ναούς για σένα. Θάσαι ο τράγος ο χρυσός! Και ακόμη θα σου προσφέρουμε πλούσια ταγή και όλα τα πιο ακριβά μανάρια μας… Για δες!»

Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.

Ο Αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα. Έπειτα, ξαφνικά, υψώνει το κεφάλι του και αφήνει μέγα βέλασμα, που αντηχεί επάνω και πέρα απ’ τα φαράγγια σαν γέλιο λαγαρό, και μονομιάς, με πήδημα γοργό, σαν βέλος θεόρατο ή σαν διάττων, ακόμη πιιο ψηλά πετιέται.

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσης του κάμπου τα κατσίκια; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παρά πάνω, κάτι που, μα τον Θεό, δεν ήκμασε ποτέ κάτω στους κάμπους – έχεις εδώ την Λευτεριά!

Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο Διονύσιος Σολωμός ο Μουσηγέτης, ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος, ο Περικλής Γιαννόπουλος που ελληνικά τα ήθελε όλα κ’ έκρυβε μέσα του, βαθιά, μια φλογερή ψυχή Σαβοναρόλα, ο μέγας ταγός ο Δελφικός, ο Αρχάγγελος Σικελιανός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων και ανάστησε (Πάσχα και αυτό) τον Πάνα, ο εκ του Ευξείνου ποιητής ο Βάρναλης ο Κώστας , αι βάτοι αι φλεγόμεναι, ο Νίκος Εγγονόπουλος και ο Νικήτας Ράντος, ο Οδυσσεύς Ελύτης, που την ψυχή του βάφτισε στα ιωνικά νερά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ο εκ Λευκάδος ποιητής, αυγερινός και αποσπερίτης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, αυτοί και λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά, να μην τους φάη ο κάμπος, δοξολογούν τον οίστρο σου και το πυκνό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς τους κάμπους ! Τι να τους κάνης: Ο ήλιος εδώ, κάθε πρωί, σηκώνεται ανάμεσα στα κέρατά σου! Στα μάτια σου λάμπουν οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο άσβηστος του Δία, κάθε φορά που σπέρνεις εδώ, στα θηλυκά σου, την ένδοξη και απέθαντη γενιά σου!

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους! Γεια και χαρά σου, που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!
Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.

Γλυφάδα, 12.7.1960

http://www.embiricos2001.gr/anthOktana1.htm

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Πιστοποιητικό γέννησης

Μέσα από μια σειρά λανθασμένων, τυχαίων πλην ευχάριστων ενεργειών, προέκυψε ένα ωραίο λανθασμένο όνομα, το οποίο και υιοθέτησα ασμένως και ευγνώμων προς τη θεά τύχη της οποίας είμαι άπιστος οπαδός.
Η απιστία μου αυτή είναι αναγκαία ώστε στο παιχνίδι μου με τη ζωή να έχω όλη την ευθύνη, χωρίς όμως να λησμονώ τη μικρότητ'α μου.
Η αναζήτηση της σημασίας του λάθους, μου έδωσε τα παρακάτω στοιχεία, τα οποία με ενθουσίασαν, δέχθηκα τη νέα μου ¨πατρίδα¨ (σχέδια για επίσκεψη προέκυψαν άμεσα, αλλά ...) και πάμε για άλλα....
http://el.wikipedia.org/
Solarino - Solarino is a ''comune'' (municipality) in the Province of Syracuse in the Italian region Sicily, located about 190 km southeast of Palermo and about 15 km west of Syracuse. As of 31 December 2004, it had a population of 7,268 and an area of 13.0 km2.